Gisteren ook weer een ervaring rijker geworden. Ik heb voor het eerst van mijn leven geparkeerd op een invalidenparkeerplek. Isabel heeft namelijk een autostoel in de bus die je een stukje buiten de bus moet trekken om haar er makkelijker eruit te tillen. Ook heeft ze een aangepaste kinderwagen, deze staat achterin de bus en door middel van een uitrijdplank rijd je de kinderwagen uit de bus. Dus dan heb je een ruime parkeerplek nodig.
Ik gisteren dus met de bus en Isabel naar de Lidl, we parkeren op de invalidenparkeerplek. Man, man wat word je dan ook aangekeken zeg! Zo van wat is dat voor a-sociaal die daar parkeert, kreeg bijna de neiging om mank te gaan lopen ;-) En dan begint het hele 'uitlaad-ritueel'. Eerst uitrijdplaat naar beneden, kinderwagen eruit, plaat weer naar boven, Isabel uit de autostoel en in de kinderwagen. En dan boodschappen doen.. Ook dan heb je weer dat 'geloer' van mensen.. Al moet ik zeggen dan je wel heel goed moet kijken voordat je ziet dat Isabel een aangepaste kinderwagen heeft, het is dan ook een stoere, met glimmende velgen en al. En dan na het boodschappen doen begint het hele 'inlaad-ritueel' al met al ben je daar behoorlijk wat tijd mee kwijt en je voelt je dan soms zo opgelaten omdat het er allemaal nogal indrukwekkend uitziet. Maar wat zijn wij blij met alle hulpmiddelen die wij hebben gekregen. Isabel heeft voor thuis een aangepaste kinderstoel, hierin wordt ze echt gestimuleerd in het zitten, mooi rechtop met een mooie hoofdsteun. Je ziet dan ook als ze in die stoel zit dat ze ook heel erg bezig is met haar hoofdbalans, ze drukt het hoofd van dan de steun af en houdt hem dan zelf even vast, kleine stapjes vooruit, zo mooi om te zien! Voor onder de douche en in bad heeft ze ook een stoel, lijkt een beetje op een brancard, daar kun je haar opleggen en dan kan ze zo onder de douche of in bad, heel handig. Voor het aanvragen van als dit soort hulpmiddelen kom je in aanraking met heel veel verschillende instanties, gelukkig weet Johan precies hoe en wat, hij zit er bovenop en dat is heel erg prettig!
Vanmorgen bij het revalidatiecentrum in Beetsterzwaag geweest samen met opa. Weer veel mensen hebben naar Isabel gekeken en wat geniet ze toch van al die aandacht. Ze heeft een hele poos weinig tot geen contact gemaakt met ons of met anderen, dit kwam mede door de vele medicijnen die ze gebruikt. Op dit moment heeft ze nog maar 1 medicijn en nu komen al haar emoties helemaal terug. Schitterend om te zien hoe ze reageert als mensen tegen haar praten, dan gaat het kinnetje de lucht in en wordt ze helemaal enthousiast. En wat toch wel het allermooiste is: ze reageert toch net wel een beetje meer op haar papa en mama, dat geeft zo'n trots gevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten