December

Het is weer december, de feestmaand, de maand van Sinterklaas en Kerstmis. Voor ons zal het altijd de maand blijven waarin ons leven 4 jaar geleden totaal op zijn kop werd gezet. Op 10 december 2013 werd Isabel opgenomen in het ziekenhuis en 8 weken later kwam zij weer thuis. Lissencefalie en daarbij het syndroom van West was de diagnose en ook werd erbij verteld: zij zal niet oud worden.. En dan? Het eerste jaar na de diagnose is een jaar van overleven geweest, veel ziekenhuisopnames, lange periodes van zeer zware epilepsie, het uitproberen van verschillende medicatie, de wanhoop nabij. Eigenlijk nu, vier jaar later, krijg ik steeds wat meer herinneringen van toen. En dat je je afvraagt hoe hebben we dat toen toch gedaan, het was dus echt overleven. En in het begin wil je nog alles zelf doen en wil je nog fulltime erbij werken. Maar dat gaat simpel weg niet, en nu al helemaal niet meer want er zijn nog 2 kindjes. Maar daar moet je in groeien, dat je de zorg uit handen durft te geven. Ook dat je ook meer om hulp moet gaan vragen en dan niet alleen in de zorg voor Isabel maar ook met de andere kindjes. Dat je duidelijk aangeeft wat een ander voor ons zou kunnen doen. Zeg dus ook niet: als ik wat kan doen dan moet je het maar zeggen, maar zeg juist: ik wil wat voor jullie doen, maakt mij niet uit wat. Het zijn echt hele praktische dingen die we enorm zouden waarderen. Bijv. bij een ziekenhuisopname van Isabel, of zoals de afgelopen week dat ze ziek was: wat zou het toch fijn zijn als iemand anders iets voor ons zou kunnen koken of dat de was wordt gedaan! Of dat de andere kindjes even ergens heen kunnen. Gelukkig vinden we dat hier in het dorp steeds meer en dat wordt enorm gewaardeerd.
En dat geldt ook voor ons zelf, want wat is het belangrijk om leuke dingen te blijven doen. Want o wat zijn er vaak momenten dat ik me eenzaam voel, ik mis dat wat ik vroeger had toen ik nog volleybalde.. Er zijn nu nog wel vriendschappen, maar heel eerlijk: dat is niet meer wat het geweest is. En ook dat is iets waar je stappen in moet maken. Ik kan heel goed voor een ander zorgen, maar het is nu de tijd dat ik voor mezelf ga zorgen. Ben een hele poos heel erg uit balans geweest, o.a. door extreem vitamine b12 en magnesium tekort in combinatie  Dit ben ik nu aan het aanvullen en wonderbaarlijk hoe snel ik weer aan het herstellen ben.  Ben weer fanatiek aan het sporten: probeer 2x per week naar de sportschool te gaan en ik train 2x per week hier in onze schuur, ben inmiddels ook al 12 kilo kwijt, kilo's die er niet afgingen na de bevallingen gaan er nu wat makkelijker af. Ook heb ik ervoor gekozen om na 10 jaar gewerkt te hebben op zoek te gaan naar een ander baan en werkomgeving. Helaas gaf mijn huidige werkomgeving mij geen energie meer en dan is het de hoogste tijd voor verandering. Ik merk wel dat het lastig is om genoeg tijd vrij te maken om te solliciteren, helemaal nu Isabel haar verpleegkundige al een poosje uit de running is. Ik wil heel graag weer aan het werk, het liefst voor 2 dagen, want ik vind het heel belangrijk om mezelf te blijven ontwikkelen. En het is toch heerlijk om even niet te hoeven zorgen?